فرزهای آلیاژی برش های چند لبه هستند، تعداد دندانه ها (z) قابل تغییر است، عواملی وجود دارد که می تواند به تعیین گام یا تعداد دندانه ها برای انواع مختلف ماشینکاری کمک کند. مواد، ابعاد قطعه کار، پایداری کلی، ابعاد برآمدگی، الزامات کیفیت سطح و توان موجود همه عوامل مرتبط با ماشین کاری هستند. عوامل مرتبط با این ابزار عبارتند از: تغذیه کافی برای هر دندان، حداقل دو دندان در حال برش با هم، و ظرفیت تراشه ابزار، به نام چند.
گام (u) یک فرز، فاصله یک نقطه در لبه برش درج تا همان نقطه در لبه برش بعدی است. فرز برش ها به فرزهای پراکنده، متراکم و فوق متراکم تقسیم می شوند. گام متراکم به این معنی است که دندانه های بیشتری وجود دارد و فضای تراشه کافی وجود دارد که امکان برش را با نرخ حذف فلز بالا فراهم می کند. به طور کلی برای فرز کاری متوسط چدن و فولاد استفاده می شود. فرز ریز یک فرز با هدف عمومی است که برای تولید مخلوط توصیه می شود.
گام کم به این معنی است که دندانه های کمتر و فضای تراشه ای بزرگ در محیط فرز وجود دارد. زمین پراکنده اغلب برای خشن کردن تا تکمیل فولاد استفاده می شود و نوسان تأثیر زیادی بر نتایج ماشینکاری در ماشینکاری فولاد دارد. زمین پراکنده راه حل مشکل است، فرز برآمدگی طولانی، ابزارهای ماشین آلات کم قدرت یا سایر کاربردها برای کاهش نیروی برش است.
فضای تراشه ابزار زمین فوق متراکم بسیار کوچک است و می توان از تغذیه جدول بالاتر استفاده کرد. این ابزارها برای برش مداوم سطوح چدنی، ماشینکاری خشن چدن و برش کوچک فولادی مانند فرز جانبی مناسب هستند. آنها همچنین برای کاربردهایی که بر سرعت برش کم اصرار دارند مناسب هستند. فرز برش ها همچنین می توانند گام های یکنواخت یا نابرابر داشته باشند. مورد دوم به فاصله نابرابر دندان ها بر روی ابزار اشاره دارد که همچنین روشی موثر برای مقابله با مشکلات نوسانی است.
هنگامی که مشکل نوسان وجود دارد، تا حد امکان از فرز ناهموار با دندانه پراکنده استفاده کنید. با تعداد پره های کمتر، احتمال افزایش نوسان کمتری وجود دارد. قطر ابزار کوچک نیز می تواند این وضعیت را بهبود بخشد.
